recensie

The White Album the Beatles

In 1968 kwam de band the Beatles met een gelijknamige LP. Het album -beter bekend als the White Album- is nog steeds actueel en veel beluisterd; we mogen het gerust onder de klassiekers scharen. Het werkje kenmerkt zich door een vreemde mengeling van rock, meezingertjes, ballads, en hoempa. Door onderlinge ruzies was de sfeer in de band al tot een dieptepunt gedaald, waardoor het lijkt alsof de plaat een verzameling van vier solo-projecten is.

the Beatles

De band the Beatles wordt nog steeds beschouwd als de meest invloedrijke in de popmuziek, en was de eerste die te maken kreeg met massahysterie. Door hun grote populariteit en hordes hysterische tienermeisjes, sprak men van Beatlemania. De muziek van de band was gebaseerd op de rhythm and blues van Afro-Amerikaanse bodem. Gedurende lange tijd waren de bandleden als begeleidingsband actief in Duitsland; hier deed men ervaring op en leerde men het vak. In Liverpool ontstond in het begin van jaren '60 de Merseybeat, een muziekstroming die het standaard drie-akkoorden werk combineerde met een typisch Britse sound. The Beatles ontwikkelden zich als onderdeel van deze muzieksoort tot een wereldact. Van 1962 tot 1970 brachten ze een reeks albums uit die de trend zetten in de popmuziek.

the White Album

De dubbel-LP The Beatles -beter bekend als the White Album- uit 1968, is een meesterwerkje van de gelijknamige band. Het album kent een grote diversiteit aan stijlen; de sfeer varieert van serieus tot vrolijk tot ironisch. De band lijkt alles te kunnen. Het muzikale vakmanschap wordt gekoppeld aan zeer creatieve opname-technieken; in de vroege dagen van de popmuziek stond het produceren in de studio ook nog in de kinderschoenen.

De opener Back in the USSR lijkt op een soort Brits antwoord op de Amerikaanse Beach Boys: een uitermate goede popsong waarin een stevig rockbeat wordt gecombineerd met mooie koortjes.
De verhouding tussen bandleden John Lennon en Paul McCartney was in die periode aan het vertroebelen. De bijdrage van de muzikanten lijkt zeer individualistisch te zijn. Lennon levert de uitstekende ballads Dear Prudence en Julia. McCartney zingt op Honey Pie, Rocky Raccoon, Ob-La-Di, Ob-La-Da, Balckbird, en en Helter Skelter.
Gitarist George Harrison heeft zich ook ontwikkeld als songwriter. Van zijn hand zijn While My Guitar Gently Weeps, Savoy Truffle, Long Long Long, en Piggies. Zelfs drummer Ringo Starr neemt plaats achter de zangmicrofoon in het nummer Don't Pass Me By.

Terwijl de band door onderlinge ruzies en meningsverschillen bijna uit elkaar viel, is deze plaat toch een schoolvoorbeeld van het samenkomen van muzikaal talent. Door de vreemde potpouri aan stijlen krijgt de plaat soms een mysterieus karakter. Het geheel klinkt professioneel, en het verveelt niet snel want de composities zijn sterk.

De songs

• Back in the U.S.S.R.
• Dear Prudence
• Glass Onion
• Ob-La-Di, Ob-La-Da
• Wild Honey Pie
• The Continuing Story of Bungalow Bill
• While My Guitar Gently Weeps
• Happiness is a Warm Gun
• Martha My Dear
• I'm So Tired
• Blackbird
• Piggies
• Rocky Raccoon
• Don't Pass Me By
• Why Don't We Do It in the Road?
• I Will
• Julia
• Birthday
• Yer Blues
• Mother Nature's Son
• Everybody's Got Something to Hide Except Me and My Monkey
• Sexy Sadie
• Helter Skelter
• Long, Long, Long
• Revolution
• Honey Pie
• Savoy Truffle
• Cry Baby Cry
• Revolution 9
• Good Night