recensie

Boekrecensie: Kind van sneeuw door Eowyn Ivey

Hou je van sprookjes maar ben je eigenlijk te oud om in een sprookjesboek te lezen? Geen nood, dan moet je zeker eens het boek "Kind van sneeuw" (Snow Child) van Eowyn Ivey lezen. Een prachtige roman, heel feeëriek. Het verhaal van een ouder koppel dat zich in 1920 in Alaska vestigt om er een nieuw leven te beginnen. Zij komen in contact met een heel vreemd meisje dat komt als het sneeuwt en weggaat wanneer het lente wordt. Gebaseerd op het Russische sprookje Snegurotchka over een sneeuwkind dat smelt wanneer het te dicht bij het vuur komt. Zal ook hun meisje smelten wanneer de zomer komt?

Het verhaal

Naar Alaska

1920. Een koppel van een jaar of vijftig gaat zich in Alaska vestigen. Er worden premies uitgereikt aan mensen die er gronden willen gaan ontginnen, ondanks het barre klimaat en de harde levensomstandigheden. Voor het koppel, dat jaren voordien een baby is verloren en dat nadien nooit meer kinderen heeft kunnen krijgen, is het de ideale manier om een nieuw leven op te bouwen. Voor Mabel is het een manier om aan de familie te ontsnappen en vooral aan al hun vragen over hun kinderloosheid. Jack houdt van het boerenleven en gooit zich vol overgave op het vele werk. Hun leven is hard. Ze wonen midden in de natuur, ver weg van alle beschaving.

Een hard leven

Hun huis, eigenhandig gebouwd uit houten balken, is erg koud in de winter. Luxe hebben ze niet en voor alles zijn ze op zichzelf aangewezen. En het betert er niet op wanneer Mabel haar zelf gebakken taarten niet meer mag leveren aan het restaurant van het naburige dorp. Nu één van hun inkomensbronnen is weggevallen, moet Jack een andere oplossing verzinnen om de winter door te komen zonder honger te lijden. Hun buurman George geeft hem de raad een eland te schieten. Met het vlees van dit grote beest kunnen ze zich een hele winter voeden. Mabel en Jack worden vrienden met de joviale George, de uitbundige Esther en hun drie zonen. Ze gaan geregeld bij elkaar op bezoek en dat breekt de eenzaamheid een beetje.

Sneeuwpop

Wanneer de eerste sneeuw valt, zijn Jack en Mabel uitgelaten als kleine kinderen en maken ze een mooie sneeuwpop. Een meisje, met mooie lippen, prachtige ogen en lang blond haar. Mabel geeft haar ook een blauwe sjaal en wanten, ooit gebreid door haar zus. Groot is hun verbazing wanneer 's anderendaags de pop is gesmolten en de wanten en de sjaal weg zijn. Rond de plaats waar de sneeuwpop heeft gestaan, zijn kleine voetstappen in de sneeuw te zien. Later ziet Jack een blond, frêle meisje tussen de bomen. Het kind is vederlicht en verdwijnt als een bliksemschicht telkens hij haar wil benaderen. Langzaamaan wint hij toch haar vertrouwen en wisselen ze enkele woorden uit. Na een poosje komt het meisje zelfs bij hen over de vloer. Maar steeds maar voor eventjes, daarna is ze weer weg. Op een dag vertrouwt ze Jack een geheim toe, dat hij met niemand mag delen. Jack houdt zich lange tijd aan zijn belofte, hoewel het hem heel zwaar valt het niet aan zijn vrouw te vertellen. Heel de winter komt en gaat het kind. Voor Jack en Mabel is Faïna, want zo heet het meisje, het kind dat ze nooit gehad hebben, een droom die uitkomt, een sprookje. Maar wanneer de lente komt, is Faïna plots verdwenen, als sneeuw voor de zon.

Ongeluk en vriendschap

Tijdens de zomer krijgt Jack een ongeluk met zijn paard en zijn ploeg. Hij breekt zijn rug. Mabel en hij willen hun droom opgeven en teruggaan naar de beschaafde wereld. Maar dat is zonder Esther en George gerekend. Esther trekt bij hen in met hun jongste zoon Garett. Samen met Mabel zullen ze heel het land bewerken en later de groenten oogsten. Jack herstelt langzaam maar zeker. De twee families groeien nog meer naar elkaar toe.

Snegurotchka

Wanneer de winter terugkomt, is ook plots het meisje daar terug, alsof ze nooit is weggeweest. Het leven gaat verder, met het meisje dat komt en gaat. Mabel legt de link met een boek dat haar vader haar vroeger voorlas. Een boek met een Russisch sprookje in over het sneeuwmeisje Snegurotchka dat in de natuur leeft en dat op het einde smelt door te dicht bij het vuur te komen. Ze vreest dat ook hun sneeuwkind op een dag voorgoed zal verdwijnen. Of dat ook gebeurt?

Snow Child van Eowyn Ivey

Eowyn Ivey

Het boek Snow Child (niet te verwarren met Snowchild, de Engelse vertaling van l'Enfant des neiges van Marie-Bernadette Dupuy) werd geschreven door de Amerikaanse Eowyn Ivey, die al heel haar leven in Alaska woont. Oorspronkelijk was ze journaliste, maar nu runt ze een boekenwinkel. Haar voornaam, Eowyn, is geïnspireerd door een personage uit "In de ban van de ring" en haar vader hield veel van boeken. Fantasie is haar dus met de paplepel ingegeven. Het boek is ondertussen vertaald in meerdere talen en in elk land heeft het boek een andere kaft, het ene al mysterieuzer en mooier dan het andere.

Inspiratiebronnen voor Snow Child of Kind van Sneeuw

Snow Child is ontstaan door de inspiratie uit drie andere boeken en verhalen. "The Snow Child" van Freya Littledale met illustraties van Barbara Lavallee, "Little Daughter of the Snow" uit "Old Peter's Russian Tales" van Arthur Ransome en vooral het verhaal "Snegurotchka" uit "Russian Lacquer, Legends and Fairy Tales" van Lucy Maxym.

Snegurotchka

Snegurotchka of Snow Maiden is een Russisch sprookje over een oud koppel dat een sneeuwpop maakt die tot leven komt. Het kleine meisje houdt veel van de sneeuw en de kou. Wanneer ze opgroeit, gaat ze met andere kinderen spelen. Zij maken een soort kampvuur, maar wanneer ze hierrond gaan dansen, smelt ze. In het Duits bestaat een gelijkaardig sprookje "Schneekind". Verscheidene opera's en balletten werden door het verhaal geïnspireerd. In het boek van Eowyn Ivey wordt constant naar het Russische verhaal verwezen. Mabel herinnert zich het boek met het Russische sprookje uit haar jeugd en vraagt aan haar zus om het haar op te sturen. Het is een zwaar en lijvig boek met prachtige tekeningen, waar Mabel uren naar kan kijken. Lezen kan ze het niet, want het boek is in het Russisch. De laatste tekening, waarin het sneeuwmeisje verdwijnt, boezemt haar angst in. Ze hoopt vurig dat hun "sprookje" niet zo zal eindigen.

Eigen mening

Dit verhaal is prachtig en leest als een trein. De beschrijvingen van de natuur, van de fauna en de flora, is fantastisch. Je zit helemaal in het verhaal en wanneer je het in de winter leest wanneer het buiten sneeuwt, waan je je echt in de blokhut en in de overweldigende bossen en bergen van Alaska. Je voelt het hard labeur, de kou en de ontberingen. Het sprookje is wondermooi en feeëriek. Een echte aanrader!